Ημέρα δεύτερη

Μετά από εκείνη τη νύχτα που άρχισα να πληκτρολογώ κι έγραψα το ένα δεύτερο της ιστορίας, μια νέα μέρα ξημέρωσε. Το πρώτο πράγμα που κάνει κανείς όταν ξυπνά είναι να φτιάξει καφέ. Επέλεξα όμως αντί να τον φτιάξω, να πάω κάπου, να τον παραγγείλω και να κάτσω να τελειώσω με την ησυχία μου το σύγγραμμα.
Ανοίγοντας τον φορητό όμως, έμεινα στάσιμος. Ο καταιγισμός ιδεών της προηγούμενης μέρα είχε μάλλον στερέψει. Μα τι στο καλό έγραψα χθες; Πώς θα το συνεχίσω; Τι νέο να γράψω σήμερα;
Ερωτήσεις μάλλον λογικές για κάποιον νέο και άπειρο στον χώρο της συγγραφής βιβλίων. Ίσως τελικά δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ο φόβος που επισκιάζει τον ενθουσιασμό. Ο φόβος ότι όσα κατάφερες να κάνεις μέχρι τώρα, δε θα τα καταφέρεις ξανά.
Έκανα μια γρήγορη ανάγνωση των όσων είχα γράψει την προηγούμενη μέρα, μπας και σχηματίσω την εικόνα των ηρώων του συγγράμματος στο μυαλό και συνεχίσω να φαντάζομαι την πορεία τους στην ιστορία. Αυτό χρειαζόταν. Να ταυτιστείς με τους ήρωες μέχρι την τελευταία λέξη που έγραψες και να τους ταξιδέψεις εκεί που θες με αυτά που θα γράψεις.
Πέρασαν δυο-τρεις ώρες.
Ήξερα ότι ένα καλό μυθιστόρημα πρέπει να έχει έναν στάνταρ αριθμό λέξεων, ανάλογα με τη θεματολογία, που μεταφράζεται σε συγκεκριμένο αριθμό σελίδων, με κάποιες προσαυξήσεις.
Το σύγγραμμα τελείωσε, έστω και σε πρόχειρη μορφή. Σχεδόν τελείωσε δηλαδή καθώς με μια πρώτη ανάγνωση, μου φάνηκε αρκετά αραιό. Χρειαζόταν κάποιες πινελιές που θα κάνουν το σύγγραμμα πιο "πυκνό".
Όντως έπρεπε να γίνει πιο "πυκνό", σε ένα βαθμό όμως, καθώς ποτέ δε μου άρεσαν τα πολύ "πυκνά" βιβλία, που χάνεσαι στις λεπτομέριες. Ήθελα να γράψω ένα βιβλίο απλό στην ανάγνωση, με ζουμί τέτοιο ώστε να θέλεις να το διαβάσεις όλο, χωρίς να σε κουράζουν οι πολλές λεπτομέριες.
Σημείωσα πρόχειρα τις ιδέες που είχα για διορθώσεις και αποχώρησα.
Την υπόλοιπη μέρα την πέρασα ψάχνοντας πληροφορίες για εκδοτικούς οίκους και διαβάζοντας διάφορα φόρουμ για επίδοξους συγγραφείς.
Κουραστική η αναζήτηση πληροφοριών...