48 ώρες μετά

Ξανάνοιξα τον υπολογιστή μετά από αρκετές ώρες και με μια κούπα καφέ δίπλα μου, άρχισα να διαβάζω την ιστορία, έτσι όπως την είχα γράψει αρχικά.
Μα, τι στο καλό έγραφα τόση ώρα; Ακόμα κι εγώ δεν το πίστευα. Με άγγιξε, παρόλο που εγώ ο ίδιος την έγραψα. Στο τέλος το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να μένω να χαζεύω την οθόνη του υπολογιστή, προσπαθώντας να συνέλθω.
Περίεργο; Ίσως. Πάντως, παραδέχτηκα πως η ιστορία χρειάζεται "γεμίσματα" σε κάποια σημεία. Κι έτσι έγινε. Η ιστορία σιγά σιγά έγινε ολοκληρωμένη και στο τέλος, ύστερα από μια ολόκληρη νύχτα, έμεινε αυτό για το οποίο νοιώθω περίφανος. Η νύχτα ήταν μεγάλη αλλά το διασκέδασα.
Στο τέλος, ένοιωθα ανακούφιση.
Χαμογελούσα σα χαζός ενώ έστριβα τσιγάρο. Προσπαθούσα να ταυτιστώ με τον ήρωα. Tο απόλαυσα το τσιγάρο.
Μετά και τις τελευταίες διορθώσεις, με την ιστορία πλέον ολοκληρωμένη, διάβασα ξανά ολόκληρη την ιστορία.
Δε νομίζω να υπάρχει τελικά μεγαλύτερη απόλαυση από την συγγραφή μιας ιστορίας. Όταν η φαντασία, το ταλέντο, η γνώση και η διάθεση συναντιούνται, το αποτέλεσμα είναι μάλλον υπεράνω των προσδοκιών σου.
Ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ, σημαντικότατος συγγραφέας του εικοστού αιώνα, κάποτε είχε δώσει κάποιες συμβουλές για νέους συγγραφείς. Συγκράτησα μόνο τις σημαντικότερες για μένα. Να είσαι ερωτευμένος, να παρατηρείς τον κόσμο γύρω σου, να πεθαίνεις από επιθυμία για γράψιμο και να μην σπαταλάς άδικα το χρόνο σου.
Να σαι καλά Έρνεστ...