Πρώτο στάδιο

Μετά από μια βδομάδα απουσίας, επανερχόμαστε με νέα και εξελίξεις για το βιβλίο. Στις προηγούμενες αναρτήσεις, αναφέρθηκε το κλείσιμο συμφωνίας με ειδικευμένο εκδοτικό ατελιέ και πλέον ο δρόμος για την έκδοση του βιβλίου, ανοίχτηκε.
Πλέον, περνάμε από πολλά βήματα, μέχρι το βιβλίο να πάρει το δρόμο για το τυπογραφείο. Στην παρούσα φάση, βρισκόμαστε στην φιλολογική επιμέλεια κι ένα μέρος έχει ήδη ολοκληρωθεί.
Συγκεκριμένα, το έργο δόθηκε σε φιλόλογο που ανέλαβε τις διορθώσεις. Οι πρώτες εντυπωσεις ήταν θετικές. 

"...Το κείμενο έχει μια αρκετά ενδιαφέρουσα θεματική. Ένας άνθρωπος που είναι κωφός αγωνίζεται να σταθεί σαν ίσος απέναντι στους άλλους ανθρώπους και να αποδείξει στον εαυτό του, αλλά και στους άλλους ότι είναι εξίσου ικανός με αυτούς, αν όχι περισσότερο· και θέλει να ζήσει σαν ένας φυσιολογικός άνθρωπος. Είναι ενδιαφέρουσα η θεματική διότι ο αναγνώστης μεταφέρεται σε έναν κόσμο που ίσως δεν είχε φανταστεί και νιώθει ότι κάποιοι άνθρωποι μπορεί να βιώνουν προβλήματα που ο ίδιος να μην έχει καν φανταστεί. Με δυο λόγια, είναι μια συγκινητική ιστορία. Ενίοτε, αισθάνθηκα ότι οι περιπέτειες του [...] έχουν διδακτικό χαρακτήρα. Ο [...] βιώνει διάφορες καταστάσεις που μπορούν μα συμβούν σε έναν οποιονδήποτε καθημερινό άνθρωπο. Έρωτας, χαρά, θλίψη, απογοήτευση, ευτυχία είναι τα συναισθήματα που γυρίζουν κυκλικα γύρω από τη ζωή του ήρωα και είναι ενδιαφέρον να παρατηρήσει κανείς τις αντιδράσεις του όπως και τα συμπεράσματα που βγάζει μετά από τις εμπειρίες αυτές, που τον κάνουν σοφότερο..."

"...Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο αυτού του βιβλίου, όμως, είναι ο ρεαλισμός του. Ο [...], παρόλες τις εμπειρίες του, αγαπά τη [...]. Η [...], όμως, μπορεί να δείχνει ένα κάποιο ενδιαφέρον στον [...], αλλά δεν του έδινε, ουσιαστικά, σημασία μέχρι τη μέρα του ατυχήματός της. Τότε μόνον «είδε» κάποια πράγματα από τη θέση του και τότε μόνον αποφάσισε να κάνει ένα πιο σοβαρό βήμα μαζί του. Αυτό το στοιχείο προσδίδει αληθοφάνεια στο κείμενο. Δηλαδή, όσο και να την αγαπούσε ο [...], αν δεν ερχόταν η [...], κατά κάποιο τρόπο, στη θέση του μάλλον δε θα σμίγανε. Αυτό μπορεί να μην είναι ρομαντικό, αλλά είναι στοιχείο ρεαλισμού. Πιο απλά, πείθει τον αναγνώστη. Επίσης, στοιχείο ρεαλισμού είναι ότι η [...] όλα αυτά τα 9 χρόνια δεν «καθόταν άπραγη», αλλά έζησε και αυτή τη ζωή της όπως και εκείνος. Αυτό, επίσης, δεν είναι ρομαντικό διότι ο κάθε άντρας θα ήθελε η αγαπημένη του να είναι «αγνή και άσπιλη», όμως στη ζωή τα πράγματα δεν είναι και δεν μπορούν να συμβούν έτσι..."

Με λίγα λόγια, σας αποκαλύπτω ότι το βιβλίο, αν και μυθιστόρημα, βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα, γεγονότα που μπορούν να συμβούν στον καθένα μας, δίνοντας ρεαλιστικό χαρακτήρα.
Οι περισσότεροι ίσως να περιμένουν ένα ρομαντικό βιβλίο, όμως ζούμε σε δύσκολες εποχές, όπου ο ρομαντισμός τείνει να εκλείψει και αυτό μεταφέρεται και στο βιβλίο. Αλλά όπως θα αποδειχθεί στο τέλος, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία και δε θα μείνετε ασυγκίνητοι...

Μετά απ'όλα αυτά, περνάμε στη δεύτερη φάση του πρώτου στάδιου, εκείνου της φιλολογικής επιμέλειας. Κι αφού ολοκληρωθεί κι αυτή η φάση, ακολουθεί η σελιδοποίηση και σιγά σιγά φτάνουμε στο τέλος του δρόμου.

Θα τα ξαναπούμε...

Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας

Το διάσημο βιβλίο του νομπελίστα συγγραφέα Μάρκες Γκάμπριελ Γκαρσία, σίγουρα το γνωρίζετε οι περισσότεροι. 
Αναφέρεται στον κεραυνόβολο έρωτα μεταξύ δυο συνομίληκων που δεν εκπληρώθηκε ποτέ. Το αγόρι μένει συναισθηματικά ανάπηρο, ενώ το κορίτσι υποκύπτει στη γοητεία ενός γιατρού και φτιάχνει οικογένεια, προσπαθώντας έτσι να ξεπεράσει τον πρώτο της έρωτα.
Αν και το περιεχόμενο του βιβλίου διαφέρει αρκετά από το περιεχόμενο του βιβλίου μας, βρίσκω πως έχουν ένα σημαντικό κοινό και δε μιλάω για την κεντρική ιδέα, που είναι ο έρωτας. Είναι η ελπίδα και το ψήγμα της που μένει ζωντανή και άφθαρτη με το πέρασμα των χρόνων...
Είναι σίγουρα ένα βιβλίο που εξυμνεί τον έρωτα και την ελπίδα του.
Βιβλία που αναφέρονται στον έρωτα υπάρχουν πολλά, αλλά θαρρώ πως λίγα είναι εκείνα που σε αφηνουν στο τέλος με ένα χαμόγελο στα χείλη ότι πάντα θα υπάρχει κάτι για το οποίο αξίζει να ζεις.

Διαβάζοντας κριτικές για εκείνο το βιβλίο, ντρεπόμουν που έγραψα το δικό μου. Ναι, ίσως είναι διαφορετικά βιβλία, με διαφορετικούς ανθρώπους από διαφορετικούς κόσμους, σε διαφορετική εποχή και κουλτούρα, όμως μπορεί κανείς να τολμήσει να μην παραδεχτεί ότι έχουν ήδη γραφτεί τέτοια σπουδαία έργα και κατά κάποιο τρόπο "σε είχαν προλάβει";

Δεύτερο βήμα

Οι μέρες περνάνε και η επικοινωνία με τα παιδιά πίσω από το εκδοτικό ατελιέ που συμφώνησα, ήταν καθημερινή. Και παράλληλα, προσπαθούσα να μαζέψω απ'όσους μπορούσα γνώμες και κριτικές για τα παιδιά αυτά. Μόνο θετικά πράγματα άκουσα.
Στην αυτοέκδοση βέβαια, είσαι μόνος σου όσον αφορά την προώθηση του έργου σου, αλλά τουλάχιστον έτσι, ξέρεις κάθε κίνηση που θα κάνεις και δε θα βρεθείς προ δυσάρεστων εκπλήξεων. Στην περίπτωσή μας βέβαια, θα βοηθήσουν και τα παιδιά του εκδοτικού ατελιέ, άρα δε θα είμαι τελείως μόνος μου.
Κάποιοι θα πουν ότι προτιμάνε να διοχετεύσουν κατευθειάν το έργο τους σε βιβλιοπωλεία, για να κοιμούνται ήσυχοι, αλλά εγώ δεν το προτιμώ. Η περίπτωση των βιβλιοπωλείων, για κάποιον νέο και άπειρο σαν κι εμένα, κρύβει κάποιες παγίδες, κατά τη γνώμη μου πάντα. Θα ανησυχείς πάντα για να δεις πώς πήγε το έργο σου, αν πουλήθηκαν τόσα όσα σου είπαν ότι πουλήθηκαν. Κι άλλα που για ευνόητους λόγους δε θα αναφέρω εδώ.
Η συμφωνία με το εκδοτικό ατελιέ iWrite επικυρώθηκε κι επίσημα. Αποφάσισα να ξεκινήσω με περιορισμένο αριθμό αντίτυπων και το έργο θα επανεκδοθεί ανάλογα με τη ζήτηση.
Ο χρόνος θα δείξει...

Όλες αυτές τις μέρες που επικοινωνούσα με τα παιδιά, είχα τον χρόνο να ξαναδιαβάσω με την ησυχία το έργο μου. Πάλι έκανα κάποιες διορθώσεις, αλλά όχι τέτοιες ώστε να αλλάξει η κεντρική ιδέα της ιστορίας. Το ότι έκανα τις διορθώσεις, μου υπενθύμισαν ότι όσο ταλέντο, ενθουσιασμό και δημιουργικό πνεύμα και να έχεις, έχεις μακρύ δρόμο για να φτάσεις συγγραφείς με φιλολογικές γνώσεις.
Ναι, είναι μακρύς ο δρόμος αλλά τουλάχιστον οδεύουμε ολοτάχως... Και οι τροχοί είναι στη θέση τους!

Αφού πλέον η ιστορία είναι ολοκληρωμένη, ας πω μερικά λόγια.
Αγόρι δεν ακούει, είναι δηλαδή κωφός και βρίσκεται ανάμεσα σε δύο κόσμους, τον κόσμο των ακουόντων και των κωφών.
Κορίτσι ακούει και αρχικά είναι δύσπιστη και σνομπάρει τον κόσμο των κωφών.
Η μοίρα θα τους φέρει κοντά αλλά μια σειρά από γεγονότα θα σταθούν εμπόδιο στην πορεία τους.
Δυο φαινομενικά διαφορετικοί κόσμοι, συναντιούνται. Δυο φαινομενικά διαφορετικοί άνθρωποι, συναντιούνται.
Τελικά πόσο διαφορετικοί είναι αυτοί οι δυο άνθρωποι;

Δείτε και τη σελίδα στο facebook και θα τα ξαναπούμε...

Και τώρα;

Πλέον, είχα μια ιστορία ολοκληρωμένη. Με τις απαραίτητες προσθήκες και διορθώσεις.
Το καμάρι μου έγινε ολοκληρωμένο. Και τώρα;
Η αλήθεια είναι ότι περισσότερο καιγόμουν να γράψω κάτι, παρά να εκδόσω ένα βιβλίο. Ήθελα να κάνω το χαβαλέ μου.
Ταυτόχρονα όμως, ένοιωθα την "ανάγκη" να μοιραστώ με εσάς το χαβαλέ μου. Όσοι με γνωρίζουν, ξέρουν τι εννοώ. Ξέρουν πόσο μ'αρέσει να μοιράζομαι με άλλους πράγματα που γουστάρω. 
Δεν ήθελε και πολύ για να καταλήξω στην έκδοση του συγγράμματος.
Μετά από μερικές ημέρες, αφού πέρασα ώρες ψάχνοντας πληροφορίες, κατέληξα στη λύση της αυτοέκδοσης. Και μετά από επικοινωνία, συμφώνησα με τα παιδιά πίσω από το εκδοτικό ατελιέ iWrite.
Ο δρόμος άνοιξε. Και προχωράμε...

Γιατί αυτοέκδοση και όχι συμβατική έκδοση με κάποιον εκδοτικό οίκο; Αυτή την απορία είχα κι εγώ μέχρι που έμαθα πράγματα άσχημα για τους νέους συγγραφείς.
Στη χώρα μας υπάρχουν υπερβολικά πολλοί εκδοτικοί οίκοι και στις δύσκολες εποχές που περνάμε, οι οίκοι περνάνε κρίση. Στην προσπάθεια να περικόψουν τα έξοδα, προτιμάνε να εμπιστευτούν καταξιωμένους συγγραφείς και όχι νέους.
Και γενικώς ο χώρος είναι δύσκολος για τους πρωτοεμφανιζόμενους.
Δεν ήθελα να μπλέξω, προτιμούσα να έχω το κεφάλι μου ήσυχο. Δεν ήθελα να έχω τρεχάματα μετά.
Η αυτοέκδοση έδωσε τη λύση. Σου δίνει τη δυνατότητα να κάνεις μικρά και ασφαλή βήματα, μέχρι τουλάχιστον να κάνεις το μεγάλο βήμα, το βήμα της συνεργασίας με μεγάλο εκδοτικό οίκο και την παραγωγή χιλιάδων αντίτυπων.
Έτσι κι αλλιώς ο αρχικός μου στόχος ήταν να κάνω το χαβαλέ μου...

48 ώρες μετά

Ξανάνοιξα τον υπολογιστή μετά από αρκετές ώρες και με μια κούπα καφέ δίπλα μου, άρχισα να διαβάζω την ιστορία, έτσι όπως την είχα γράψει αρχικά.
Μα, τι στο καλό έγραφα τόση ώρα; Ακόμα κι εγώ δεν το πίστευα. Με άγγιξε, παρόλο που εγώ ο ίδιος την έγραψα. Στο τέλος το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να μένω να χαζεύω την οθόνη του υπολογιστή, προσπαθώντας να συνέλθω.
Περίεργο; Ίσως. Πάντως, παραδέχτηκα πως η ιστορία χρειάζεται "γεμίσματα" σε κάποια σημεία. Κι έτσι έγινε. Η ιστορία σιγά σιγά έγινε ολοκληρωμένη και στο τέλος, ύστερα από μια ολόκληρη νύχτα, έμεινε αυτό για το οποίο νοιώθω περίφανος. Η νύχτα ήταν μεγάλη αλλά το διασκέδασα.
Στο τέλος, ένοιωθα ανακούφιση.
Χαμογελούσα σα χαζός ενώ έστριβα τσιγάρο. Προσπαθούσα να ταυτιστώ με τον ήρωα. Tο απόλαυσα το τσιγάρο.
Μετά και τις τελευταίες διορθώσεις, με την ιστορία πλέον ολοκληρωμένη, διάβασα ξανά ολόκληρη την ιστορία.
Δε νομίζω να υπάρχει τελικά μεγαλύτερη απόλαυση από την συγγραφή μιας ιστορίας. Όταν η φαντασία, το ταλέντο, η γνώση και η διάθεση συναντιούνται, το αποτέλεσμα είναι μάλλον υπεράνω των προσδοκιών σου.
Ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ, σημαντικότατος συγγραφέας του εικοστού αιώνα, κάποτε είχε δώσει κάποιες συμβουλές για νέους συγγραφείς. Συγκράτησα μόνο τις σημαντικότερες για μένα. Να είσαι ερωτευμένος, να παρατηρείς τον κόσμο γύρω σου, να πεθαίνεις από επιθυμία για γράψιμο και να μην σπαταλάς άδικα το χρόνο σου.
Να σαι καλά Έρνεστ...

Ημέρα δεύτερη

Μετά από εκείνη τη νύχτα που άρχισα να πληκτρολογώ κι έγραψα το ένα δεύτερο της ιστορίας, μια νέα μέρα ξημέρωσε. Το πρώτο πράγμα που κάνει κανείς όταν ξυπνά είναι να φτιάξει καφέ. Επέλεξα όμως αντί να τον φτιάξω, να πάω κάπου, να τον παραγγείλω και να κάτσω να τελειώσω με την ησυχία μου το σύγγραμμα.
Ανοίγοντας τον φορητό όμως, έμεινα στάσιμος. Ο καταιγισμός ιδεών της προηγούμενης μέρα είχε μάλλον στερέψει. Μα τι στο καλό έγραψα χθες; Πώς θα το συνεχίσω; Τι νέο να γράψω σήμερα;
Ερωτήσεις μάλλον λογικές για κάποιον νέο και άπειρο στον χώρο της συγγραφής βιβλίων. Ίσως τελικά δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ο φόβος που επισκιάζει τον ενθουσιασμό. Ο φόβος ότι όσα κατάφερες να κάνεις μέχρι τώρα, δε θα τα καταφέρεις ξανά.
Έκανα μια γρήγορη ανάγνωση των όσων είχα γράψει την προηγούμενη μέρα, μπας και σχηματίσω την εικόνα των ηρώων του συγγράμματος στο μυαλό και συνεχίσω να φαντάζομαι την πορεία τους στην ιστορία. Αυτό χρειαζόταν. Να ταυτιστείς με τους ήρωες μέχρι την τελευταία λέξη που έγραψες και να τους ταξιδέψεις εκεί που θες με αυτά που θα γράψεις.
Πέρασαν δυο-τρεις ώρες.
Ήξερα ότι ένα καλό μυθιστόρημα πρέπει να έχει έναν στάνταρ αριθμό λέξεων, ανάλογα με τη θεματολογία, που μεταφράζεται σε συγκεκριμένο αριθμό σελίδων, με κάποιες προσαυξήσεις.
Το σύγγραμμα τελείωσε, έστω και σε πρόχειρη μορφή. Σχεδόν τελείωσε δηλαδή καθώς με μια πρώτη ανάγνωση, μου φάνηκε αρκετά αραιό. Χρειαζόταν κάποιες πινελιές που θα κάνουν το σύγγραμμα πιο "πυκνό".
Όντως έπρεπε να γίνει πιο "πυκνό", σε ένα βαθμό όμως, καθώς ποτέ δε μου άρεσαν τα πολύ "πυκνά" βιβλία, που χάνεσαι στις λεπτομέριες. Ήθελα να γράψω ένα βιβλίο απλό στην ανάγνωση, με ζουμί τέτοιο ώστε να θέλεις να το διαβάσεις όλο, χωρίς να σε κουράζουν οι πολλές λεπτομέριες.
Σημείωσα πρόχειρα τις ιδέες που είχα για διορθώσεις και αποχώρησα.
Την υπόλοιπη μέρα την πέρασα ψάχνοντας πληροφορίες για εκδοτικούς οίκους και διαβάζοντας διάφορα φόρουμ για επίδοξους συγγραφείς.
Κουραστική η αναζήτηση πληροφοριών...

Ξεκίνημα

Μόλις είχα επιστρέψει από τις καλοκαιρινές μου διακοπές και ξενέρωσα. Όπως όλοι μας άλλωστε. Θα μας περίμενε άλλη μια χρονιά στη σχολή, τη δουλειά.
Αλλά, όπως όλοι ξέρετε, φέτος τα πράγματα με τις σχολές ήταν μπάχαλο. Κι έτσι είχα άπλετο χρόνο στη διάθεσή μου.
Ένα βράδυ λοιπόν που χάζευα στο νετ, ξάφνου, άνοιξα το word κι άρχισα να πληκτρολογώ. Έτσι απλά. Σε μια ώρα είχα ήδη γράψει 20 σελίδες.
Όσο ήμουν διακοπές, ένα βράδυ, περιμένοντας να περάσει η ώρα για την καθιερωμένη έξοδο στο κλασσικό μας στέκι, ατένιζα το σκοτεινό πέλαγος και σκεφτόμουν.
"Βρε λες;"
"Αφού με παρακινούν να το προσπαθήσω"
"Λένε ότι γράφω ωραίες ιστορίες"
"Μην γίνεσαι μαλάκας, κάντο ρε"
Και μετά θυμήθηκα μια συζήτηση που είχα με έναν καλό μου φίλο, σχετικά με ιδέες για βιβλία. Την συζήτηση την είχαμε κάνει πριν τις καλοκαιρινές διακοπές, αφού διάβασε μερικές αναρτήσεις στο μπλογκ μου και του εξομολογήθηκα ότι αρκετοί με προτρέπουν να προσπαθήσω να γράψω ένα βιβλίο.
Μετά από εκείνο το βράδυ, ερχόμαστε στο βράδυ που άρχισα να πληκτρολογώ. Αρχικά ήμουν διστακτικός, όμως εδώ που τα λέμε, μια απόφαση είναι. Αν γουστάρεις κάτι, κάντο.
Αυτό ήταν.
Εκείνο το βράδυ, μετά από μια ώρα, το παράτησα και βγήκα στη βεράντα να ανάψω τσιγάρο. Μετά από πέντε λεπτά, με το τσιγάρο να τελειώνει, αναρωτήθηκα.
"Τι κάνεις ρε; Άντε συνέχισε να γράφεις. Θα σου φύγει η έμπνευση"
Και συνέχισα. Άλλες 2 ώρες, άλλες 40 σελίδες.
Ναι, έγραφα μια ιστορία που είχα στο μυαλό μου, με βάση εκείνη τη σύντομη συζήτηση με εκείνον τον φίλο μου.
Η ώρα ήταν πέντε το πρωί και το μυαλό μου άδειασε. Έκανα ένα τελευταίο τσιγάρο και έδωσα ραντεβού με το πληκτρολόγιο για την επόμενη.
Το ένα δεύτερο της ιστορίας είχε ήδη γραφτεί. Και συνεχίζουμε...

Χαιρετισμός

Χαιρετώ την μπλογκόσφαιρα και τους αναγνώστες μου.
Σε αυτό το ιστιολόγιο θα έχετε την ευκαιρία να παρακολουθήσετε την πορεία του συγγράμματος "Η καρδιά ακούγεται πάντα", από την σύλληψη της ιδέας μέχρι την έκδοση.
Αλλά και μετά το πέρας της εκδόσεως, η σελίδα θα ανανεώνεται.
Το σύγγραμμα "Η καρδιά ακούγεται πάντα", είναι μια ιδέα που γεννήθηκε πριν λίγους μήνες και αποφάσισα να το μετατρέψω σε βιβλίο. Tο σύγγραμμα έχει ολοκληρωθεί και βρισκόμαστε ένα βήμα πριν την συνεργασία με ατελιέ που θα αναλάβει όλες τις διαδικασίες για την παραγωγή ενός ολοκληρωμένου βιβλίου.
Έτσι, το βιβλίο βρίσκεται ακόμα εμβρυακό στάδιο αλλά δε θα αργήσει να ενηλικιωθεί. Κι εδώ θα μπορείτε να σχολιάσετε ή και να προτείνετε ιδέες για την τελική μορφή του βιβλίου.
Σκοπός μου είναι να προϊδεάσω τους αναγνώστες μου, να τους "αγκαλιάσω" και να αναπτύξω ένα κανάλι επικοινωνίας με εσάς.
Θα επιστρέψω με ανάρτηση για το τι έγινε εκείνη τη νύχτα που άρχισα να πληκτρολογώ...